Rola terapeutów zajęciowych

Terapeuci zajęciowi są przeznaczeni do przystosowania osób do wykonywania czynności życia codziennego, włączając w to samodzielne spożywanie posiłku , ubieranie się, codzienne czynności, mycie i załatwianie się. Głównie, terapeuci zajęciowi są zaangażowani w to aby dzieci dobrze kontrolowały ramiona i dłonie, aby ruchy oczu i dłoni były skoordynowane, zachowywały prostą postawę oraz aby były rozwinięte umysłowo aby wykonywać różne czynności. Terapeuci zajęciowi często blisko współpracują z fizjoterapeutami którzy są bardziej zaangażowani w problemy dotyczące mobilności i postury co szczególnie dotyczy funkcjonowania nóg i tułowia. Rola terapii zajęciowej w pomocy dzieciom i młodym ludziom z AT rozwija się, dlatego ponieważ z upływem czasu pojawiają się nowe informacje i potrzeby do normalnego rozwoju dziecka. AT przynosi coraz to nowe obciążenia neurologiczne. Terapia może przybrać formę zalecanych urządzeń pomocniczych zmieniających otoczenie lub przystosowujących do zadań aby były prostsze do wykonania, aby pomagały w ćwiczeniach terapeutycznych i w opracowaniu nowych bardziej odpowiednich celów.

Ocena terapii zajęciowej

Charakter terapii zajęciowej zmienia się wraz ze wzrostem i rozwojem pacjenta. Dla małych dzieci i tych do dopiero uczą się chodzić przygotowane są zajęcia związane z zabawą ponieważ przez zabawę dzieci odkrywają świat zewnętrzny i rozwijają swoją koordynacje niezbędną do poruszania się. W wieku szkolnym dodatkowym obowiązkiem jest uczęszczanie do szkoły dlatego do zabawy jest dodane rozumienie poleceń i rozwiązywanie zadań. Ocena terapii zajęciowej skupia się na podstawowych ruchowych i wzrokowo ruchowych zdolnościach, takich jak używanie ołówków i nożyczek aby spełniać z powodzeniem wymagania szkoły. Terapia zajęciowa jest także zaangażowana w takie zajęcia jak przygotowywanie sobie posiłków i ich spożywanie, ubieranie się, czynności codzienne, za które dziecko bierze odpowiedzialność. Dla dorastających młodych sprawa niezależności odgrywa bardzo duże znaczenie. Umiejętności konieczne do niezależności umysłowej i ruchowej mają także znaczenie dla nastolatków dlatego dostęp do programów zawodowych i wyższych szkół jest ważny dla terapeutów zajęciowych. Ogólnie biorąc, terapia zajęciowa ocenia motoryczność, umiejętności wzrokowo/ruchowe i wzrokowo/percepcyjne (użycie dłoni i oczu w celu wykonania precyzyjnej czynności), natomiast fizjoterapia ocenia ogólne zdolności ruchowe (posturę, równowagę, poruszanie się). Podstawową sprawą jest stabilność i postawa ponieważ tułów, głowa i stopy muszą być stabilne aby zachować dobrą kontrolę ruchową. Jeśli jedna z tych części ciała będzie niestabilna lub będzie wykonywać niekontrolowane ruchy ręce będą musiały podtrzymywać aby ciało było stabilne i żeby zapobiec upadkowi będą zmuszone do wysiłku. Jeśli jedna z nich nie będzie leżeć w prawidłowej pozycji i/lub trzymać głowy w pionowej pozycji będzie im trudno używać skutecznie rąk i oczu. Fizjoterapeuci i terapeuci zajęciowi współpracują razem nad optymalnym ustawieniem ciała i/lub nad technikami które poprawią stabilność i zachowają idealną dla bezpieczeństwa posturę, niezależną i wykonującą czynności życia codziennego.

Zalecenia terapii zajęciowej

Poprawienie stabilności

Wiele dzieci z AT ma problemy z kontrolowaniem ruchów rąk, tułowia i głowy. Zwiększone starania potrzebne do kontrolowania tych ruchów przeszkadzają w skupianiu się na wykonywanym zajęciu ruchowym. Zalecenia są konieczne aby zwiększyć stabilność rąk, tułowia i głowy. Wiele dzieci z AT bardzo angażuje się w wykonywanie codziennych czynności. Są bardzo pomysłowe w przybieraniu właściwego ustawienia tak aby mogły wykonywać dane zadanie. Niektóre z tych są bardzo funkcjonalne, są wykonywane bez zamysłu i są bardzo zalecane. Zalicza się do nich trzymanie rąk blisko ciała, stabilizowanie łokci na stole oraz używanie tułowia do podtrzymywania rąk (np. przesuwanie ręki w górę po klatce piersiowej) Jednakże niektóre z tych modelów mogą być skuteczne na wstępie a przy innych zadaniach mogą utrudniać ich wykonanie. Takie ustawienie ciała to np. trzymanie rąk z daleka od ciała (unieruchomienie ramion i łokci może spowodować powiększenie drżenia rąk i przy zmęczeniu ramion także słabszą kontrolę nad rękami) lub palców (unieruchomienie stawów zwiększy nieprawidłowe ustawienie palców i narazi dziecko na ryzyko deformacji szkieletowych rąk i nadgarstków). Dla rodzin i terapeutów jest ważne aby orientować się gdy dziecko przyjmuje zły model postawy i starać się odwodzić od tego modelu już w młodym wieku oraz zachęcać do używania funkcjonalnych modeli aby dzieci się do nich przyzwyczaiły.

Dostosowane siedzenia

Różne części przystosowanego siedzenia które stabilizują ręce, tułów i głowę pozwolą dziecku lepiej kontrolować ruchy i z większym powodzeniem wykonywać codzienne czynności. Poszczególne części siedzenia powinny być dopasowane z pomocą grupy rehabilitacyjnej która ma doświadczenie w takich sprawach. Niektóre z możliwości mogą zawierać solidne oparcie i siedzenie, boczne oparcia które zapewniają wygodę po obu stronach tułowia kamizelka przechodząca przez klatkę piersiowa, różne rodzaje oparć głowy, taca na kolanach która służy do stabilizacji rąk. Jeśli jest ciężko używać wózka w domu zalecane jest aby rodzina zapewniła dziecku dobry system podtrzymujący. Zalecane jest krzesło Riftona. Wiele zróżnicowanych przystosowanych części siedzenia może być użytych do stabilizacji rąk i tułowia. Jeśli to nie jest możliwe jest ważne żeby zapewnić siedzenie które będzie dobrze podtrzymywało głowę i tułów. Najlepiej żeby nogi były silnie przytwierdzone do podłogi. Stół bądź taca położone przed dzieckiem mogą stanowić oparcie dla rąk. Boczne oparcie mogą zapewnić zwinięty koc bądź ręcznik które mogą pomóc utrzymać stabilność tułowia. Należy pamiętać że te zalecenia są przeznaczone do ulepszenia sprawności ruchowej. Powinno się używać tych rzeczy wtedy kiedy są pomocne przy wykonywaniu jakiegoś zadania, a nie używać ich cały czas.